Justa van de Vlerk is 12, Ravi van der Geest is 11. Ze zitten in groep 8 van de Jac. P Thijsseschool. Justa is lid van de kinderraad, Ravi is lid van de leerlingenraad van school, hij volgde Justa op. Ze zat er maar liefst vierenhalf jaar in en toen ze de verkiezingen weer won, deed ze een stapje terug: “Ik dacht: nu gun ik het Ravi”. “We hebben er voor gezorgd dat we weer mogen trakteren in de klas”, zegt Ravi. “En nu zijn we aan het regelen dat we weer mogen voetballen in de pauze, bijvoorbeeld bij Texel ’94. Dat moeten we nog overleggen met juf Monique [van Gaalen, de directeur van de Jac. P. Thjsseschool, red.].
Meer echte nature
Justa kijkt uit het raam. We zitten op de eerste verdieping van de Skool, er is zicht tot aan Den Hoorn en op de velden ligt rijp. Het is een prachtig uitzicht. Als we naar beneden kijken, zien we de sporthal. De parkeerplaatsen die rechts naast en voor de sporthal liggen, zijn verlaten. “Naast de sporthal komt een groot gebouw”, zegt Justa. Ze kijkt er vies bij. “Dan kunnen we dus niet meer van dit mooie uitzicht genieten. Op Texel komen steeds meer gebouwen en huizen. Ik vind het stom. Ik wil meer gras voor de schapen en de koeien”. “Ik vind dat je die hele parkeerplaats moet omtoveren tot een park”, zegt Ravi. “Meer echte nature”. Justa knikt. “Sowieso minder gebouwen. Een park is een goed idee. Zo één waar je met de hond kunt wandelen. En dat je dan €120,- boete krijgt als je er troep achterlaat.” “Hoezo nou weer alleen voor huisdieren?”, zegt Ravi verontwaardigd. “Er moet ook plek zijn voor echte wilde dieren. En die hebben last van honden”. Justa haalt haar schouders op: “Dat is nou eenmaal het leven”, zegt ze en ze maakt een wegwerpgebaar.
Een pauze met en één zonder
Ravi mist de oude Thijsseschool. Hij houdt niet van nieuwe gebouwen: “Ik houd van alles dat oud is. Van oude huizen en oude muziek. Ik vind dit gebouw niet mooi. Het is zo donker aan de buitenkant”. “Het plein is wel mooi”, zegt Justa. “Het is alleen wel jammer dat we maar met twee scholen tegelijk buitenspelen en dat elke school dan een eigen plek op het plein heeft. Want ik heb veel vrienden op andere scholen, daar wil ik graag mee spelen.” Ravi kijkt zorgelijk. “Ik vind het wel fijn dat we alleen met onze eigen klas zijn. Straks doe je een spel en dan loopt een andere klas er doorheen. En de schommels dan? Dat gaat niet passen.” De grote nestschommels zijn populair en er zijn er maar twee. Ravi heeft een punt, vindt Justa, en ze denkt na. “Ik heb een idee”, zegt ze. “Dan spelen we in de eerste pauze door elkaar en in de tweede pauze met onze eigen klas. En dan houden we de schommels hetzelfde, één klas tegelijk.” Ze kijkt er tevreden bij. “Ik ga het in de kinderraad zeggen en dan gaan we het aan de directeuren voorstellen. We moeten eigenlijk sowieso een paar keer per jaar met de directeuren afspreken. Want we bedenken wel veel ideeën met de kinderraad, maar meestal bedenk ik ze pas als ik er ben. En dan horen de directeuren dat natuurlijk niet. Dat ga ik ook voorstellen”.
Eendenbeschermers
Tussen de tennisbaan en de Skool lopen eenden. Ze lopen richting het schoolplein. “De eendjes worden gepest”, zegt Ravi. “Het zijn de vijvereenden”, verheldert Justa. “Wij zijn daarom de eendenbeschermers”, zegt Ravi. “Ik, Vigo, Kayleigh, Justa en Maud van De Fontein. We zorgen ervoor dat de kinderen ze niet oppakken”. “En we lokken ze terug naar de vijver”, zegt Justa. Ravi wijst: “Ze kunnen precies daar onder het hek door”. Het is nog even de vraag wie deze belangrijke taak moet overnemen als zij straks naar OSG de Hogeberg gaan. “Dan gaan we daar in de leerlingenraad”, zegt Justa. “Zeker!”, zegt Ravi en ze geven elkaar een boks.