Ik heb een afspraak voor een intake om 9uur. Mijn bezoek is ruim op tijd. Ik zie een grote bos krullen, gebogen hoofd, een paar neergeslagen ogen. Ik schat hem een jaar of 9, 10 misschien. Hij geeft een kwetsbare indruk, hij lijkt de wereld op zijn bijeengetrokken schouders mee te torsen.
Moeder vertelt dat het leren voor hem niet vanzelf gaat door diverse redenen. Dit had uiteindelijk ook grote impact op zijn zelfvertrouwen, ondanks de grote inspanningen van school. Toen nog een plotselinge verhuizing, weggerukt uit de voor hen vertrouwde omgeving.
Tijdens het gesprek vang ik af en toe een glimp op van zijn prachtige donkere kijkers. Plots kijkt hij me aan. In zijn ogen lees ik een brandende vraag. Ineens begint hij te praten: “Mag ik hier?” Hij wil zo graag weer naar school, spelen en lachen met vriendjes, vergeten wat hij heeft meegemaakt. Het liefst start hij nu, NU!
Vandaag kan hij nog niet beginnen. Moeder en zoon zijn zichtbaar teleurgesteld, en ik zie hem weer terugtrekken in zijn veilige coconnetje. Voordat ze weggaan, lopen we nog een ronde door school.
De leerkracht geeft hem een hand, die hij aarzelend schudt. Ze stelt hem een paar vragen en zijn antwoord is steeds hetzelfde: “Ja”. Ook op haar vraag of hij ook weleens nee zegt, zegt hij zonder te aarzelen: “Ja”.
Gedurende de dag moet ik toch nog vaak aan hem denken. Dit kind verdient een plekje. Dit kind verdient het om zich weer veilig te voelen in de breedste zin van het woord.
Twee dagen later ga ik even bij hem kijken. Zijn krullen zijn getemd en ik kan zijn gezicht veel beter zien. Hij is druk aan het overleggen, maar ineens ziet hij mij. Hij schenkt me de grootste glimlach die ik in tijden heb gezien. Op mijn vraag of hij ’t leuk vindt, antwoordt hij volmondig: “Ja!”.
Natasje Angevare
Directeur SBO De Kompas
Deze column werd gepubliceerd in de Texelse Courant van 27 november.