“Juf, wat doe jij eigenlijk voor werk?” Een kleuter kijkt mij vragend, maar serieus aan. “Nou ik ben juf.” “Ja, maar wat voor wèrk doe je? Kijk, mijn moeder werkt in de winkel, maar wat doe jíj dan voor werk?” “Ik ben juf, hier in de klas. Dat is mijn werk.” De kleuter kijkt me aan en loopt hoofdschuddend weg: juf snapt er ook niets van. En dat snap ik ook wel. Want al moet ik me vaak verdedigen dat juf zijn écht best hard werken is, soms voelt het wel bijna als hobby. Ik kan me namelijk geen mooier beroep voorstellen dan juf zijn van deze 26 vier- en vijfjarigen die de wereld ontdekken door te spelen. Elke dag is weer een feestje. Wanneer we ’s ochtends met z’n allen in de kring zitten, krijg ik de vraag wat het nieuwe thema in de klas is. Want tja, winter is nu wel echt voorbij en de klas is ook een beetje leeg. Ik vertel dat we het met de hele school over dieren gaan hebben en wij over de dierentuin in het bijzonder. De kinderen worden enthousiast en beginnen meteen te praten over wat er allemaal mogelijk is. “Maar juf, de dierentuinen zijn dicht”, hoor ik een jongen uit de klas zeggen. “Maar waarom dan?” vraagt een ander kind. Corona… Helaas het antwoord op meerdere vragen die de kinderen de afgelopen tijd hebben gehad. Extra handen wassen, scholen dicht, niet naar school met een snotneus; waarom? Corona…
“Juf wanneer gaat corona nu eens weg? Hij was er al toen ik nog in groep 1 zat en is er nu nog steeds!” Wat vind ik het knap hoe deze jonge kinderen zich staande houden in een onzekere tijd. Vol vragen, maar ook met een zekere nuchterheid, bewondering en een positieve kijk op de wereld. Zo kwam ook de oplossing voor de dichte dierentuin. “Juf, dan maken wij toch gewoon een dierentuin in de klas? En dan mogen alle andere kinderen van school op bezoek komen in onze dierentuin.”
Liza ten Hoor is juf van de combinatiegroep 1 en 2 op De Vliekotter in Oosterend.
Deze column werd gepubliceerd in de Texelse Courant van 12 maart 2021.